daha dün… ‘uzanıp Kanlıca’nın orta yerinde bir taşa’ ve küçücük bir merhaba da titrerken sesin…
Şimdi neredesin?
Yağmurun rahmetine cinlenen bir alaycılık ve omzuna üşüşen sahte romantizmin kederiyle sinmiş gibisin? Bilmiyor musun ki hayatı düş yapan da, uyandıran da yine senin tercihin?..
Radyo kanallarını dolaşır gibi her saniye değişen, bozuk ve anlaşılmaz bir türkçeyle sevilmeye daha ne kadar izin verebilirsin?…
Herşeyi herkesten daha iyi bilen kalbim… damarlarını tıkayan bu taş da neyin nesi?
Daha dün küçücük bir çocuktun, biz beraber büyümedik mi seninle?.
Aynı yalnızlıktan, aynı kalabalıktan ve aynı dünyanın aynı zaman parçasından birlikte geçmedik mi?..
Aynı sıkıntılarda ve aynı söylenemeyenlerin içinde demirlemedik mi?.
Ne oldu da sapanla vurmalarına izin verdin kendini?
Çocukluk bir samimiyetti ama büyüyünce samimiyetin adı çocukluk olmuyor ki?
Sen herşeyi herkesten daha iyi bilen kalbim… canlan biraz, sen yenilmedin…
Sen tebeşir biriktirirken 16 yaşın masumiyetinde, tutup biri vursun diye büyütülmedin.
Sen herşeyi bilebilir, herşeyi seçebilirsin…
Ama sakın izin verme, büyük mücadelelerin kucağına bıraktığı bu tek seferlik ömrü, birilerinin incitmesine …
Yokluk bilen ahlak bilen kalbim, masumiyetini harcama seni zamanından önce büyütmeye çalışan endişelerle…
Sen herşeyi herkesten daha iyi bilen kalbim…
Ben seni samanlıkta bulmadım…
Sıyır artık hiçbirşey olmaya niyetli yapmacık aşklardan kendini…
Yeter artık sıkıldım.
Kapat haberleri ve çığırtkan sesleri, aç gözlerini…
Misket yuvarlamıyorsun artık, başka şeylerden de konuşsun dilin…
Sen doğruyu yanlıştan ayırd eden kalbim, mutlu olmak senin de hakkın… hadi yine geri gel, kıvrıl göğsüme…
Ben seni bunca yıl aklıma yoldaş ol diye taşıdım…
SİBEL BENGÜ’NÜN DİĞER YAZILARI
– Çok sevgili sevgililer günü için…
– Açık reçete…
– Çocuk
– Sen de kimsin?
– Kar yağarken pencerenden…
– Bayramları nasıl bilirdiniz?
– Ne kadar buradasın?
– Bu hayat nasıl geçer?
– Aşık kimdir?
– Aşk ne değildir?
– Aşk nedir?
– Herşeyin bir şeyi vardır…
– İyi insan kimdir?
– Kaygı çok kaygan bir kelimedir…
– Bumerang aşklar…
– İstanbul’da yine yağmur var…
– Kelimeler, kelimeler, kelimeler…
– Bir şairin bildiği sevgi/ Attila İlhan için…
– Nedir, niyedir? Neyse…
– İnsan bazen kendini bırakıp delice gitmek istiyor…
– 3 kadın 1 kritik…
– Hayatın şablonu mu var?
– Haydi dostlar buyrun kahveye…
– Muhakkak…
– Aşk’a herşey dahil…
– Bir İstanbul hatırası
– Kadın dediğin
– ‘Adam gibi adam’ dedikleri…
– Mantığım intihar, ruhum serseri…
– Hiç-bir-şey anlamıyorum…
– Hayal adalar…
– Kırmızı başlıklı kızın nesi var?
– İstanbul’a bir günlük firar…
-Bırak deli desinler…
-‘Sen benim rüzgar gülümsün…’
-Pardon tanışıyor muyuz?
-İstanbul
-Kıymık…
-Siz mağrur musunuz?
-Ne kadar önemsiyoruz yarınlarımızı?
-Küçük şeyler…
-Yürek mahrem bir bölgedir
-Kiler…
-Keşke
-Anne karabiyesi…
-Tren garları…
-Yangın yeridir yürek, külleri kelimeler…
-Bir gün… gemiler… geçer…
-Önsöz
-O fotoğraf…
-Durup dururken…
-İçiyorsam sebebi var…
-Susmak üzerine…
-Zor…anlatması zor…
– Ciddi insan…
-Kalbim Anadolu…
-Aşk niye biter?
-Oğlum şiir oku…çünkü…
-Ne olmazsa olmasın, içinde sen varsın
-Ölüm diye bir şey var…
-Kırmızı başlıklı kızın neyi var?..
-Bebek’te gitmek zamanı…
-Kadın…nedir senin aşktan anladığın?
-Altı üstü bir küre…
-Aşk seni sordular…
-Atlıkarınca…
-Dün haberini aldım…
-AY bilmecesi…
-Karanlıktan korktuğumu nereden bildiniz?
-Yüreğimin tozunu aldım…
-Ne zaman yağmur düşse bu şehre…
-Onlarca onlar…
-Kimsin sen?
-Bir sevgililer günü klasiği…_
-Nakış…
-Rüya
-Bilmen gerek…
-Olgunluk…
-İlk şiir
-Kadınlar ne ister?
-Meraklanınca
-Sekiz onbeş vapuru
-Olmayınca bir adamın gözleri
-Biz İstanbulu sevdik
-Tatiiil…. gel artık ben delirmeden…
