Toplumu germek; yöneticileri, iş adamlarını siyasetcileri ve kurumları birbirine düşürmek için ne kadar “karıştırıcı” zevat varsa 2009 yılında sanki hep birlikte düğmeye bastılar.
Sanki hepsi “Türkiye’de huzur olmasın” niyetini taşıyor.
Sanki hepsi bu kaostan besleniyor.
Yılın yarısını geçiyoruz.
Bir gün olsun güvenli anımız olmadı.
Bir gün olsun “oh beeee…” diyemedik.
Doğaldır ki gelişmekte olan ülkelerin kaderidir bu.
Gelişmiş ülkelere oranla gelişmemişlerin sorunları daha fazladır.
Gelişmekte olanlar, gelişmişlerin durumuna kolay kolay gelemiyorlar..
Bu doğru.
Bir bedel ödemek zorundalar.
Bu da doğru.
Ama böylesine küçülen, adeta küçük bir köye dönen evrende, bedelin artık ağır ödenmemesi gerek.
Benim kuşağım tank ve rap rap sesleri ile büyüdü.
Büyümekle kalmadı.
Kimileri asıldı..
Kimileri cezaevlerinde çürüdü.
Kimileri bu ülkeyi terketmek zorunda kaldı.
60 yılda geldiğimiz yer belli.
6 aydan bahsetmiyorum şimdi.
60 yıldan bahsediyorum.
Bir gün huzur görmedik.
Bu ülkeyi yönetmeye talip olanların, yönetenlerin nerde durduklarını da anlamış değilim.
Sağ iktidarlar solcuların yapması gereken devrimleri yapmaya çalışıyorlar.
Sol iktidarlar ne sosyal reformları hayata geçirebiliyorlar ve ne de iktidara gelebiliyorlar.
Solcular yanlış yerde durdukları için bazen sağ kesime göz kırpıyorlar.
Karaçarşafa CHP rozeti takmak gibi.
Sağcılar yanlış yerde durdukları için bazen solculara göz kırpıyorlar.
Nazım Hikmet’in mezarını ülkeye getirmek için.
1968 kuşağını doğradık dilim dilim.
Sonrasında ne kuşak kaldı ne hedef.
1950’den sonra bindik bir alamete…
Nereye gittiğimizi hala keşfetmiş değilim.
