“Ah, ne olurbir bardak kahve, biraz ekmek… Georgenkirch Caddesi’nde fakirler yaşıyor.Az önce gözleri kapalı kızın önünden, gaz idaresinde kasiyer olarak çalışan adam, konfeksiyoncudaki terzi ve evlere mektup dağıtan postacı hızlı hızlı geçip, gitmişti.
Ona küstahça bir şey söylememişler, alay da etmemişler, ukalalık yapmamışlar, fakat geçerken yüzüne de bakmamışlardı. Yeter ki bir an önce kızın yanından uzaklaşanlar, yalvarıp yakarmasını, yürek yakan sözlerini duymasınlardı. Çünkü onlarında verecek şeyleri yoktu.
Onları da evde benzeri sorunlar bekliyordu, onların da tepesinde kötü bir cin dolaşıyordu!Kim bilir, belki günün birinde benim karım, benim kızım, benim sevgilim de bir köşe başında, bir kapı aralığının gölgesinde böyle duracaktı!
En iyisi gözlerini kapatıp, olup biteni görmemek, kulaklarını tıkayıp, hiçbir mırıltıyı duymamaktı. Sen tek başınasın, ben tek başımayım ve herkes tek başına ölecek!”(s:181) Bu durum Almanya da Birinci Dünya savaşı sonrasında yaşamış! Hitler gibi bir canavarı halkın başına dikmişlerdi.
Bu okuduğunuz paragraf bugün bizim ülkenin de gerçekliği de yansıtmıyor mu?
