Bağlanmayacaksİn bir şeye, öyle körü körüne. “O olmazsa yaşayamam,” demeyeceksin. Demeyeceksin işte. Yaşarsİn çünkü. Öyle beylik laflar etmeye
gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın. Ve zaten genellikle o daha az sever seni, senin onu sevdiğinden. Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. Çalıştığın binayı, masanı, telefonunu, kartvizitini. Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. Sahiplenmeyeceksin o kadar. Senin değillermiş gibi davranacaksİn.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. Onlarsİz da yaşayabilirmişsin gibi davaranacaksın. Çok eşyan olmayacak mesela evinde. Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen, çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. Gökyüzünü sahipleneceksin, güneşi, ayı, yıldızları. Mesela kuzey yıldısı, senin yıldızın olacak. “O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir şeylerin. mesela gökkuşağı senin olacak. İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. Mesela turuncuya, ya da pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın. Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın. Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak.
