Ilk, herseyin basi, kökü, kaynagidir. Son, herseyin bitimi, tükenimi, siniridir. Aristoteles’ in V. kitabinin basinda ele aldigi ” ilk ” kavramiyla baslar, Felsefe… Ilksiz ve sonsuz, geçmiste basi ve gelecekse sonu olmayan zamandir.
Herseyin bir ilk’ i vardir, elbette son’uda vardir. Herkesin ilk’ i farklidir ve herkes için ilk o kadar çoktur ki…Belki de hayat dedigimiz, ömür sürdügümüz zaman, ilk’leri tüketerek son’a ermektir. Ilk, her zaman, bilinmeden beklenen, rastlandiginda heyecanla yasanandir. Ilk olan herseyi saklamak ister insan, unutmamak için. Oysa unutmak Allah’ in insana bahsettigi en yüce duygudur. Düsünsenize, size en aci veren bir olayi unutmak mümkün olmasaydi, yasamak ne kadar agir gelirdi insana. Yalniz kendisini degil, çevresini de mutsuz ederdi insan. Eger ilk’lerin sonu olmasaydi, baska ilk’ler yasanmazdi.
Ilk söz, ilk gülüs, ilk ninni, ilk yürüyüs, ilk lisan, ilk sevda, ilk okul, ilk ögretmen, ilk sarki, ilk seyahat, ilk ayrilik, ilk dua, ilk gurbet, ilk kesif, ilk yalan, ilk hayal, ilk hüsran, ilk ölüm ve ilk ayna korkutur insani…Ilk’ler ögretir düse kalka yasamayi…
Son’a yaklastikça, hayali silinir ilk’lerin, degeri bilinir bütün son’larin…Son ayna gerçegi gösterir, insan bakar aynaya ve korkmaz kendi gerçeginden. Son sarki aglatmaz insani, ilk sarkilarin sözleri bile hatirlanmaz, sadece gülümsetirken. Son sevda, mesut eder insani, yalnizliklarin sonu ilk kez gider çünkü. Son söz paylasilir, son sarki söylenir, son dua edilir…Yemen Türküsünde söylendigi gibi, ”Kislanin önünde redif sesi var / Bakin çantasinda acep nesi var / Bir çift kundurayla bir de fesi var / Ano Yemen’dir, gülü çemendir, giden gelmiyor, acep nedendir ?” diye söylenir, belki…
Son kez bakilir hayata, herseye ragmen, herseyiyle güzeldi diye düsünür insan. Hep yarim birakilarak gidilir, bu hayattan, sonsuz denen yer ve zamana…Bu yüzden, hiç kimse hiç kimsenin degildir, hiç bir sevda esasinda gerçek de degildir, güzel bir hayaldir. Her seyin ve herkesin, ilk ve son dedigi bir çok yasamisligi vardir, ve hepsini yalniz birakip, yalniz ruhunu alip gider insan…Ilk ve son, insan’da kalir, ilksiz ve sonsuz. Felsefe’de…
