Açık Gazete de köşe yazmami öneren Faruk arkadşa ilk yazımı göndermek için bir konu düşünürken, karşıma cıktı konu. Kaş’ lı Suzi nin içime dokunan hikaysesini okumakla birakmak istemedim. Yilları Memleket özlemi ile geçen biri olarak, kendini artık bir Türkiye’li olarak kabul eden , bu dünyaya açik insanın ülkemizi terk etmek istemesi , beni derinden etkiledi.
İçimden gecen ilk cümleyi sizlerle paylasmak istedim:
Moxt’i, Suzi , Kaş olmazsa , Dikili’ye gidelim.!.
Neden Dikili?
Dikili’ nin ülkemiz coğrafyasındaki ayrıcalığını anlatmak için yıllar öncesine gitmeliyim. Kızımın babasi Can yoldaş ile ısrarla sığınacak bir kuytu yer aradığımız yıllara gitmeliyim.Seksenli yılların ortasında Almanyadaki Universite eğitimini başarı ile tamamlamiş bir çift idik.
Kendimize , yoğun gençlik hareketi yılları sonrası yüksek okul eğitimini tamamlamış olmanın sevincini bir Türkiye kıyı turu ile kutlamıştık.Doğup büyüdüğüm Ardeşen’den başlayıp taa Antalya’ ya kadar uzanan bir Türkiye kıyı turu gerçekleştirmiştik.Her önemli kıyı Kentinde bir iki akşam konaklayarak yola devam ediyorduk.
O zaman diliminde Dikili dikkatimizi çekmişti. Yıl 1988 idi . Yüreğimin ışığı kızımı bedenimde taşıdığım, anneliğe hazırlandığım bir dönemdi üstelik .Dikili ‚den ancak bir haftada ayrılabilmiştik. Bir bungalow –çadir kampında geçirdiğimiz ilk Dikili günleri hala o günkü kadar canlı.
İki yıl sonra , kızım henüz dokuz aylıkken, tüm maddi birikimimizi bir deniz evine gömerken tek arzumuz Dikili’de kızımızın özleyeceği bir yerin olmasi idi.Dikili’de bir mekanımıziı olması bizim için çok önemli idi. Almanya’daki göçmen yaşamımızda kızımızla birlikte özleyeceğimiz „orda bir köy var uzakta“ diyebileceğimiz bir yerin olmasi hayati önemde idi.
Bir de yurt çapinda tanınan Dikili Festivallerinde , seksen darbesi sonrası sığınacak bir „demokrasi koyu“ arayan Türkiye solu nun değişik akımlarının açtığı kitap standlarına rastlamak , gökte aradığımızı yerde bulma kıvamında idi.
Uşak Eşme ‚den arkadşım Naciye’ nin „bahçesinde hanımelleri dikili, Dikili’ deki küçük pencereli eviniz“ dediği , deniz evimiz yillarca dostlarıma sıcak bir misafirane olmuştur.Kızımın babası ile yolumun ayrılmasından sonra annemle paylaştığım , bir „ana ocağina „ dönüşen bu ender mekan , hala en sevdiğim insanlar ile paylaştığım bir güzellik boyutunda yasamimda ,varlığını sürdürüyor.
Kaş’lı Suzi’ nin hikayesini okuduğumda içime dolan hüzün beni bir an Dikili’ deki deniz evine götürür. Suzi’ye ‚Moxti Suzi Dikili’ye gidelim’ derken bu öylesine bir davet değil, ülkemde bir ender güzellik yasamasını arzu etme , bir şekilde ülkemde bir olumlu yaşam alanı gösterme çabası belki.
Dikili Halkı nın tercih ettiği sosyal belediyecilik , ilerici insanların yönetimindeki bu kente gönül bağimi artırır.Kökeni Doğu Karadenizde olan bir kültür emekçisinin Ege de bir kente bunca bağlanabilmesi , bu kentin sunduğu sosyal dayanişma ortamı ile açıklanabilir.
Işte bu yüzden belki, artik kendini bir Türkiyeli olarak kabul eden Kaş’ lı Suzi ye , ‚Moxti Suzi, Dikili’ ye gidelim’ demek istedim yüksek sesle. Hala yaşamının ağırlığı Almanya’da geçen bir Memleket sevdalısı olarak , ortak paydalarda dostluğu yakalayabilmek için belki bu açık davet.
Dikili’ nin geçtiğimiz yaz gerçekleşen Demokrasi kayıplarının anıldığı son Festivalini düsünüyorum. Böylesine iddiali bir girişimi gerçekleştiren belediyenin özverili çalişanları ve gönüllüleri tabii halka malolmuş bir insan olan Belediye Başkanı Osman Özgüveni anmadan geçemem.
Yüregim hala doğup büyüdügüm , Doğu Karadeniz’ de bir dağ Kenti olan Dutxe’ de atsada. Geleceğe dair düşlerim, Dikili’ deki Bariş ve Demokrasi koyunda yeşerir. Bedenim Ruhr Havzasi nin Dortmund şehrinde , günler günleri kovaliyor. Hayatimda bir „D“ ücgeni , yasam ve „bir baska dünya mümkün“ mücadelesi sürüyor.
Merhaba , gelecek güne dair umut !
Merhaba Sevgili Okuyucu.
Selma Koçiva
25.4.09 Dortmund
Not: moxt’i : Lazca da „gel“
