Odwayne Barnes. Yaşı 16, 5 Mart 2007 tarihinde bıçaklanarak öldürüldü. Kodjo Yenga. Yaşı 16, 14 Mart 2007’de bıçaklanarak öldürüldü. Kamilah Peniston. Yaşı 12, 30 Nisan 2007’de silahla öldürüldü. Sam Brown, yaşı 16, 21 Mart 2007’de bıçaklanarak öldürüldü. Danielle Johnson. Yaşı 17. 28 Mayıs 2007’de bıçaklanarak öldürüldü. Ben Hitchcock. Yaşı 16. 23 Haziran 2007’de bıçaklanarak öldürüldü. Martin Dinnegan. Yaşı 14. 26 Haziran 2007’de bıçaklanarak öldürüldü. Evren Anıl. yaşı 23. 5 Ağustos 2007’de bıçaklı saldırı sonucu beyin kanaması geçirdi ve 12 Ağustos 2007’de kaldırıldığı hastanede öldü.
Ve son olarak Liverpool kentinde ölen Rhys Jones. Tüm ülkeyi şoka sokan bir başka cinayet. Ölüm şekli silahlı saldırı.
Son cinayetle bütün İngiltere irkildi. Çünkü Rhys’ın yaşı henüz 11 idi. Şimdi ülkede herkes “ne oluyor?” “Nereye gidiyoruz?” sorularına cevap arıyor. Gerçekten de şiddet neden böylesine yayılmıştı.
Bir anda nasıl oldu da televizyonlarda, gazetelerde cinayet haberlerinden geçilmez oldu. Ölen gençler, çocuklar. Geriye kalan gözü yaşlı anneler, babalar, kardeşler. Şaşkın arkadaşlar. Bir de cinayet yerine konan ve bir süre sonra solacak olan buket buket çiçekler ve taziye mesajları.
İçinde bulunduğumuz 2007 yılının başından bu güne ülkede toplam dokuz kişi ateşli silahla saldırılar sonucu öldü. Yine 2007’nin başından bu yana sadece Londra’da bıçaklanarak öldürülen genç sayısı 12. İçişleri Bakanlığı 2006 yılında silahla bağlantılı 58 cinayetin işlendiğini söylüyor. Ciddi yaralanmaya yol açan olay sayısı ise 413. Bıçakla işlenen suçların ise, silahlı suçlara göre dört kat fazla olduğu söyleniyor. Gençler arasındaki şiddet eğilimi sadece bıçaklı saldırılarla sınırlı olmayıp, zaman zaman çeşitli şekillerde fiziksel ve sözlü saldırılarla da ortaya çıkabiliyor…
Peki ama neden..? Neden çocuklar ve gençler, bu ülkede birbirini öldürmek için silahlarını kuşanmış durumda hazır bekliyorlar? Nasıl oldu da çocuklar ve gençler bu duruma geldi? Onları bu şiddet kültürüne iten nedir? Yetkililer her ne kadar aileleri ve çeteleri suçlasalar da acaba aslında arka planda başka nedenler de yatmıyor mu? Şiddet kültürünün bu kadar yayılmasında, suçlu profilinin ve kurbanların yaşlarının 10’lara kadar düşmesindeki gerekçeler ne olabilir?
Kids Company 11 yıldır şiddet olaylarının en yoğun olduğu Güney Londra’da gençlere yönelik çalışmalar yürüten bir vakıf. Projenin amacı gençleri şiddet ve suç kültüründen uzak tutmak, suç işlemeye meyilli gençleri suçtan korumak ve suç işleyen gençleri yeniden kazanmak. Bu güne kadar binlerce gençle çalışmış olan Kids Company’nin kurucusu Camila Batmanghelidj’e göre İngiltere sokaklarında silah kiralamanın bedeli çok düşük. Eğer silah kullanılmadan geri getirilirse fiyatı 50 sterlin, herhangi bir şekilde kullanılmış olarak geri döndürüldüğünde ise bedeli 250 sterlin. Yani dünyanın en zengin 4.ülkesinde sokakta birini vurmanın bedeli bu kadar ucuz.
Son cinayetlerden sonra İngiltere suçla mücadele yöntemlerini tartışırken, gençlere daha uzun hapis ve sert cezalar getirilmesini, suç işleyen gençlerin ailelerinin cezalandırılmasını, hatta idam cezasını gündeme getirenler dahi var. Ancak Camila Batmanghelidj’e göre bu işler ceza ve polisiye yöntemlerle halledilecek gibi değil. Batmanghelidj, “biz gençlerle çalıştığımızda hiçbir kitapta yazılmayan, öyle olaylarla karşılaşıyoruz ki; annesinin kafasında içki şişesinin kırılmasına tanık olan çocuklar, küçük yaştan itibaren yıllarca şiddet ve tacize uğramış çocuklar, psikolojik olarak, duygusal olarak ölmüş olan çocuklardan bahsediyoruz…” Bu gençlerin kendi deyimleriyle “yalnız askerler” olduğunun altını çiziyor Batmanghelidj’i ve kimsenin bu gençlere yardım etmek için adım atmadığını söylüyor. Sadece bir bölgede kendilerine başvuran 7165 başvuru olduğunu ve bunlardan sadece 215’ine yardım edebildiklerine değinen Batmanghelidj’e göre; “İngiltere toplum olarak ‘taziye’ kültürünün çok güçlü olduğu bir ülke. Ancak sorunları aşmada nedense aynı gücü gösteremiyor. Sorunlar ancak sabırla, gençlerin yeniden kazanılmasıyla, geleceğe güvenle bakmasıyla çözülür.” Ekonomik güçlüklerin gençleri suça eğilimli hale getirdiğini ve sorunların çözümünde ekonomik düzenlemelerin önemli olduğuna inananlardan Batmanghelidj’i; “sağlıklı konutlar, sağlıklı aile yapısı, eğitim fırsatı, gençlerin yararlanabileceği ve herkesin ulaşabileceği sosyal faaliyetler…” diyerek sorunların çözümünün adresi konusunda yetkilileri uyarıyor.
Sorunun çözümünü sadece polisiye ve cezai yöntemlerde arayan yetkililer asıl kaynağa inip, uzun vadeli çözümlere yönelmedikçe bu sorunlar büyüyerek İngiltere’nin başını ağrıtmaya devam edeceğe benziyor.
Aile içi şiddet, göç, kentleşme, modernleşme, yoksulluk, gelecek kaygısı, belirsizlik, ceza yasaları, medya, bireysel silahlanma, işsizlik gibi birçok neden sayılabilir bu cinayetlerin ve şiddet kültürünün ardından yatan nedenler arasında. Ama bunların hepsinin toplamı ne oluyor? Bu ekonomik ve sosyal koşulları yaratan sistemin kendisinden başkası değil mi? Asıl suçlu biraz da gençleri, çocukları ezen, kişiliklerinin gelişmesine engel olan bu sisteme karşı sessiz kalanlar değil mi? Asıl suçlu bu ülkede 11, 12 yaşında çocukları silahlandıranlar ve onlara göz yumanlar değil mi? Asıl suçlu bunlar olurken, bunlara karşı çocuklarını yalnız bırakan ve çocuklarının yanında olmayan aileler, anneler, babalar değil mi? Asıl suçlu çocuklarına, gençlerine sahip çıkmayan bu toplumun kendisi değil mi?
