İnsanlık nereye?..

Korkar olduk iyiniyetten..
Neyi nasıl anlamlandıracağını bilemeyen insanların egosal yaklaşım
bozukluğundan.
Korkar olduk sevmekten,
sevmenin tamamen tek taraflı vermek üzerine kurulmuş bir enayilik sistemini
körüklediğinden.
Korkar olduk aşktan,
‘bir bakıp çıkacağım’ zihniyetinin avcı kaypaklığından.
Korkar olduk evlilikten,
roller değişmiş,
paylaşımlar tükenmiş,
sevgi kurallarla seyrelmiş..
Korkar olduk işten,
herkes her işi yapıyor,
kimse kendi işini yapamaz olmuş öbürüne laf yetiştirmekten.
Korkar olduk güvenmekten,
yağmurla gelen fırtınayla gidiyor.
Ya susuyor kaçıyor,
ya kalıyor hırpalıyor,
tanımlanamaz hisler bırakıyor arkasında,
pencereden sızan ışığın faydası yok eksik başa.
Korkar olduk mevsimlerden,
tam bahar geldi diyoruz
donuyoruz Nisan’da…
Trajikomik bir tavrı var hayatın,
umut ve kuşku aynı kafeste barınmakta,
Sövsen saysan ne fayda, değişmiyor ukalalık,
koca gözleriyle yürüyor üzerimize karanlık.
Ne harap bir düzen bu böyle,
sınavlar sahte, aşklar sahte,
kediler aç, köpekler aç,
insanlık can çekişmede.
Bir el atan olsa
sabıkalanıyor magazin mürüvvetinde.
Gözlerinin önünde eriyor zaman,
ittire kaktıra geçim tünelinde,
trafik cinnetinde…
Niye susuyoruz?
Niye bu elin kolun kalkmaması?..
Neden bu yorgunluk?
Neden bu tahammülsüzlük?
Kırgınlıklar büyüyor beklentiler karşılanmadıkça,
sevgiyi beklenti sananların sayısı arttıkça…
Pek muhterem bir nesil yetişiyor aramızda.
Kandil ışığında okuyarak çıkardı bu millet liderini,
korkuyorum bunca spot altında
starlaşacağına baltalanıyor bilgi …
Sert ve acımasız bir nesil,
acil tebessümlerle geçiştiriyor günü.
Nevrotik anılar sarkıyor yarına.
Herşey herşeye bulaştırılıp satılıyor,
herşeyin herşeyle kıyaslanamayacağı bir çağda.
“iyidir valla senden naber” deyip geçiyorsun
“nasılsın” diye soranlara…
Korkar olduk korkar olduk,
işin fenası korktuğumuzu da fena halde belli eder olduk.
Pusuya yatıyor sıcak evlerde anneler,
çocukları dağda nöbetteyken,
korkunun atadamarı atıyor anne kalbinde…
Biri birini vururken öbürünün ciğeri tütüyor,
bu ne biteviye cehennem böyle,
bulaşı bir hastalık gibi ürüyor içimizde…
Tütmeler bitmiyor korkular korkular meymenetsiz…
bir tuhaf insanlık hüküm sürmede?
Nereye böyle ?..

[email protected]