Sendikacılık, sorumluluk gerektiren bir iş. Bir meslek grubunun hak ve çıkarlarını korumak, bunu yaparken de ülke çıkarlarını göz ardı etmemek anlamında bir sorumluluk, sendikacıların boyunlarına asılması gereken nitelikte önemli bir yaftadır.
Peki, KKTC’de sendikacılık deyince ne anlaşılıyor? Sendikacılık; bağırıp çağıran, tehdit eden, uzlaşmadan uzak, kaos ortamları yaratma peşinde koşan bir kimlik haline geldi. Sendikacılık kavramını bu hale getirenler, yalnız sendikacılığa değil, aynı zamanda haklarını savundukları (!) kesimlere de zarar vermiyorlar mı?
Ülkemizde sendikacı deyince; elinde megafonla bağırarak etrafta eylem yapan, polisle itişip kakışan, Meclis önünde ve Anavatan Büyükelçiliği önünde gösteri düzenleyen, bina duvarlarına domates yağdıran, toplantı üstüne toplantı yapan, Rum kesiminde kadeh tokuşturup bu ülkenin kaynaklarını ve ekonomisini Rumlardan alınacak mallarla baltalamanın sözcülüğüne soyunan, Rum hıyarı ile gazetelere poz veren, bunları yaptıkları yetmiyormuş gibi lüks konutlar ve arabalarıyla keyif içinde saltanat süren bir grup akla geliyor.
Gerçekten de gerçek sendikacılar ve çalışanın hak ve çıkarlarını ülke menfaatlerini gözeterek savunan sendika çalışanlarının bu durumdan rahatsız olması gerekir. Rahatsız olanlar olduğunu da çok iyi biliyorum.
Ülkenin Sanayi Odası ve üreticiler, Rum sınırındaki gümrük kapılarındaki denetimi desteklerken, sendikacı kimliğindeki bazılarının Rum malı sevdalısı tavırlarını anlamak mümkün değil. Kendi insanından alışveriş yapmamayı savunan, kendi ekonomisinin gelişmesini istemeyen, kendi ülkesini sevmeyen bu mentalitenin değiştirilmesi gerekiyor. Bu kafayla sendikacılık, ne çalışanlara, ne de ülkeye ne de sendikalara yarar getirir.
Sendikacılığı şovmenliğe dönüştüren, ülke gerçeklerinden kopmuş, milli değerler ve milli çıkarlardan uzaklaşmış bu sendikacılık mentalitesi bir an önce terk edilmelidir. Bu ülke hepimizindir ve ancak elbirliğiyle kendi varlıklarımızı koruyarak bu ülkede var olabiliriz. Rum şakşakçılığı ile hiçbir yere varılamaz.
